این روزها

بعد از کلی نشیب و فراز4ماهه  بالاخره کارم درست شد.و دوروزه که اینجا شروع به کار کردم و با آرشیدا و بابا اسی دوران خوشی را می گذرونیم .فعلا سختیش دوری از خانواده است ولی فاصلمون فقط 2ساعته و هر وقت اراده کنیم می تونیم تا 2ساعت بعدش ببینیمشون .آرشیدا هم که یه پرستار خوب داره و خیلی زود باهاش دوست شده و فاصله محل کار من تا خونه پیاده فقط 15دقیقه است اینجا همه چیز عالیه .هوای ناب کوهستانی و خنک بیشتر اوقات بارونی و من و اسماعیل هم که عاشق بارون و قدم زدن زیر بارونیم.آرشیدا جون کارهای جدید زیادی یاد گرفته که توی این فاصله فرصت نوشتن نداشتم .تازگیها خیلی میرقصه و روی حرکاتش خیلی دقت می کنه .مکتب نرفته ملا شده و برای خودش طبابت می کنه و دیروز به مامان منیر می گفت حالا قرصاتونو کم کنید .نصفه قرص بسه .توی بازی با اسباب بازیهاش هم راه و روش دیگه ای درپپیش گرفته و به طرز متفاوتی با لگو ها و دومینو هاش بازی می کنه .مثلا رنگاشو جدا می کنه و با دومینو خونه میسازه وعاشق بازی با پازله و قصه و کتاب قصه .تازگیها با عروسکهاش بازی می کنه و برای عروسکش قصه میگه بعضی وقتها صدای تلویزیونو کم می کنه که عروسکش از خواب بیدار نشه .مهارت شمردنش به بیست رسیده و از بیست به بعد را هم البته می شماره ولی جالب .کارهاشو خودش انجام میده و هر روز میخاد بره دانشگاه .(مهدو مدرسه مال کوچیکاس ).شبها باید کلی قصه بگیم و کمرش را بخارونیم تا خانوم خانوما بخوابه تازه بعضی وقتا بعدش میره پیش باباش و عملیات از سر گرفته میشه .(بقیش در یه فرصت دیگه